میگی ابرای چشات نم نمشون واسه منه
میگی قلبت واسه من، همیشه تندتند میزنه
هزار و سیصدو شصت و چهار ، یه خورده ساده نیست؟
آخه پَسوردای تو، سال تولده منه

تو که می ری به سفر، شهر چقدر تاریکه
بی تو اشکام، چقدر بی اختیار می چیکه
گوشیتو جواب بده، وقتی تو رو میگیرم
یا خودت زنگ بزن، شماره مو داری که!

مرد گریه نمیکنه اما
ابر چشماش همیشه پر باره
وقتی دلتنگ میشه یک گوشه
توی تنهاییاش می باره

وقتی بازم غروب میرسه و
توی جیباش دوباره پولی نیست
روش نمیشه به خونه برگرده
توی دستاش هنوز مونده یه لیست

فکر کن «رابین هود، یه دزد خوبه»
هنوز «ژپتو»، کارش با چوبه

فکر کن «برونکا، خونه اش تو غاره»
هنوزم «سنباد»، «شیلا» رو داره

فکر کن که «زورو» نقاب میذاره
به عشق مردم، تا صبح بیداره